મંજીલ સુધી પહોંચવાની ચાહના લોકોને હોય છે.. ક્યાંક પહોંચવાની દોડમાં લોકો વ્યસ્ત થઈ રહ્યા છે પરંતુ ક્યાં પહોંચવું છે તેની ખબર નથી હોતી. જ્યારે આપણે ખોટા રસ્તા પર જઈએ છીએ ત્યારે લોકો આપણને ટોકતા હોય છે કે આ રસ્તા પર ના જતા પરંતુ તો પણ અનેક લોકો તે રસ્તા પર જાય છે... રસ્તો તો હોય છે પરંતુ અનેક સફરો એકલાને તેય કરવી પડે છે.. સાહિત્યના સમીપમાં પ્રસ્તુત છે રચના એક સફરની વાત છે રાહમાં...
એક સફરની વાત છે કે રાહમાં,
આંધળા અડફટમાં આવી જાય છે.
એક નજરની વાત છે કે પ્રેમમાં,
આંધળા રસ્તો બતાવી જાય છે.
તમે આઘા ખસો તો કેટલો લંબાય છે રસ્તો,
નિકટ આવો તો આંખોમાં સમાતો જાય છે રસ્તો.
તમે તો ચેતાવતા રહો છો છતાં પણ ઠેસ વાગે છે,
તમે સામે હો ત્યારે ક્યાં મને દેખાય છે રસ્તો.
કહો આ આપણા સંબંધની ના કઈ રીતે કહેશો?
મારે ત્યાંથી નીકળી આપને ત્યાં જાય છે રસ્તો.
જતો તો એમને ત્યાં એવી રીતે સામા મળ્યો એવો,
પૂછી પૂછીને પુછાયું કે આ ક્યાં જાય છે રસ્તો.
પ્રતીક્ષા નહી કરો તો પણ એ કરવાની ફરજ પડશે,
જુઓ “નાદાન” બારીમાંથી ખુદ ડોકાય છે રસ્તો.
– “નાદાન”